Ruiny - dawne centrum miasta

-Bądźcie niewidoczni, a nic wam się nie stanie. Jeśli zrobicie coś głupiego, sami poniesiecie za to konsekwencje - dodał, patrząc na niego i schodząc ze sterty gruzu - Informujcie mnie o wszystkim - dodał na koniec, ruszając swoją drogą.

Leżałem na deskorolce pod podwoziem samochodu i starałem sie go naprawić, w pewnym momencie, coś spieprzyłem i na twarz zaczął mi wyciekać olej silnikowy. Zakryłem szybko szmatą miejsce wycieku i dokręciłem wężyk, który ze zmęczenia odkręciłem. Wyczołgałem się spod samochodu, który zaparkowałem na parkingu. Wokół było kilka innych samochodów i jakiś szkolny autobus. Chcąc sobie wytrzeć twarz wziąłem szmatę i jeszcze bardziej rozmazałem sobie olej na twarzy
- No to trzeba się przerzucić na deskorolkę - mruknąłem stając na niej i starając sobie przypomnieć, którędy się jechało do monopolowego

Po chwili niedaleko Franka rozlega się strzał, a następnie prawdopodobnie od pocisku pęka lekko przednia szyba od samochodu. Następnie następuje kilku sekundowa cisza i zaraz po tym przeładowanie broni, które brzmi jak przeładowanie karabinu snajperskiego.

Nie odzywając się, patrzył na niebo, na którym powoli zaczynało zachodzić słońce. Wiatr lekko rozwiewał mu włosy, a ten piękny widok pozwalał mu zebrać myśli. Po chwili nałożył na twarz maskę hokejową, dajac znać wszystkim swoim ludziom. Bez słowa ruszył w kierunku szpitala, przeładowując broń.

W ciągu 6 miesięcy spędzonych w bazie wojskowej zdążyłem rozpoznać, że to nie broń automatyczna. Snajper zapewne celował do mnie, ale z niewiadomych przyczyn spudłował. Schowałem się za samochodem i starałem się ustalić położenie przeciwnika.

Wszystko działo się szybko. Po chwili ktoś rzucił granat dymny, z którego dym po rozprzestrzenieniu się, znacznie utrudniał widoczność. Nagle Frank dostrzegł być może jednego z napastników, który raczej nie chciał się ukrywać. Szedł w stronę samochodu, niosąc w prawej ręce kij baseballowy. Wyglądało na to, że potwornie był wkurzony. Nie dostrzegając widocznie Franka, z całych sił uderzył kijem w szybę wcześniej trafioną pociskiem, niszcząc ją na setki kawałków szkła. Nie wystarczało mu to chyba jednak, bo za pomocą kija zaczął uderzać w maskę samochodu. Udało ci się dostrzec, że mężczyzna nosi maskę hokejową.

Ostatnio zmieniony przez Deadpool dnia Pią 18:40, 04 Kwi 2008, w całości zmieniany 1 raz

Przekląłem cicho, bo rozpoznałem, że facet miał maskę, którą mieli ludzie z wieżowca. Koleś i snajper mogli mnie osaczyć, więc musiałem szybko działać. Sprawdziłem ile mam amunicji i zrobiłem grymas widząc trzy magazynki i jeden do połowy pełny. Położyłem się na desce brzuchem i jechałem między samochodami schodząc z drogi kolesiowi z kijem. Potem wstałem z deski i zacząłem jechać, ale na kuckach, by zbytnio nie wychylać się nad samochody.

-Szlag! - warknął nagle nieznajomy głos, który widocznie był gdzieś blisko. Zaczęły się po chwili rozlegać strzały, które widocznie były wymierzone we Franka. Za jego plecami facet z baseballem widocznie wyciągnął teraz broń i niecelnie próbował go ustrzelić. Dodatkowo co chwilę widocznie strzelał też snajper, o mało nie dziurawiąc Frankowi nogi, a tylko niszcząc jedno kółko od deskorolki.

Wywaliłem się na betonie parkingu, koziołkując dwa razy i hamując na oponie furgonetki. Zobaczyłem, że jest przede mną hokejowiec i chciałem strzelić do niego, ale przypomniałem sobie o snajperze, więc odskoczyłem w bok, za samochód i chwyciłem oburącz broń gotując się do strzału w kolesia z pistoletem. Uśmiechnąłem się do siebie przypominając sobie jakiś tekst, gdy zobaczyłem zgniecioną puszkę po piwie
- Zapewne nie będziesz chciał pogadać ze mną o tym, przy bezalkoholowym? - krzyknąłem do kolesia i znów się uśmiechnąłem.

Ostatnio zmieniony przez ArAs dnia Pią 19:11, 04 Kwi 2008, w całości zmieniany 1 raz

Kolejny strzał świsnął nad uchem Franka, który prawdopodobnie też pochodził od snajpera. Drugi hokeista schował się wcześniej za innym wrakiem jednego z samochodów, teraz prawdopodobnie czekał, aż jego cel się wychyli by oddać strzał.

Padłem na ziemię, słysząc w uchu gwizd i będąc chwilę zdezorientowany Kurwa, jest ich więcej! pomyślałem i... doznałem oświecenia. Przypomniałem sobie o pobliskim autobusie szkolnym, okna w nim były zabite deskami, musiałem 'tylko' przebiec na lini strzału obu hokejarzy. Miałem coraz mniej czasu, więc musiałem szybko działać. Zdjąłem z siebie kurtkę, powiesiłem ja na desce i wychyliłem na linię strzału, by ja widzieli obaj strzelcy. drugą ręką trzymałem pistolet i gotów byłem... na wszystko.

Zmyłka widocznie odniosła skutek, gdyż od razu kiedy wyłoniła się Franka kurtka, rozległy się strzały. Hokeista za samochodem nie przestawał ani na chwilę, będąc widoczny.

Kiedy snajper oddał pierwszy strzał, a hokeista za samochodem również strzelał odrzuciłem deskę z kurtka i co sił w nogach biegłem do wejścia autobusu przede mną, wolałem na razie nie zdradzać, tego że mam broń, wolałem, by to był mój atut. W myślach miałem obraz karabinu snajperskiego, podczas przeładowywania i 'widziałem', jak wylatuje z komory nabój. Brakowało mi do autobusu paru kroków, a hokeista również musiał przeładować broń, co działało mi na plus. Kolejny obraz karabinu, jak strzelec załadowuje nabój, a otwarte na oścież drzwi zachęcały mnie do dalszego biegu, tylko metr i obraz, kiedy snajper załadował nabój. Rzuciłem się szczupakiem do wnętrza autobusu z nadzieją i gorliwą modlitwą w sercu.

Ostatnio zmieniony przez ArAs dnia Pią 19:50, 04 Kwi 2008, w całości zmieniany 1 raz

Plan poskutkował. Hokeiście, który był za autem długo zajęło zorientowanie się w sytuacji, a w tym momencie Frank był już w biegu. Snajper widocznie miał lepszy widok na wszystko, ale nie zdołał ustrzelić Franka, gdyż dużą przeszkodą były samochody.
-Kurwa - dało się słyszeć warknięcie jednego z nich, kiedy ich cel wskoczył do autobusu.

Schowałem się w głąb wnętrza autobusu i musiałem szybko kombinować z tym, co miałem i co było w środku autobusu. Było prawie pusto, skórzane oparcia były porozcinane, jakby pazurami, a z tyłu były... dwie opony samochodowe. Podniosłem do góry brwi i lekko się uśmiechnąłem.
- Proszę, nie zabijajcie mnie - powiedziałem błagalnym głosem zdejmując koszulę i podchodząc do opony. Założyłem na nią koszulę i ustawiłem za przedostatnim siedzeniem, tak by wyglądało to tak, że skuliłem się i widać było moje zgarbione plecy. Wyciągnąłem pistolet i schowałem się trochę bliżej, jakieś jedno siedzenie bliżej kierowcy, ale po drugiej stronie. Byłem gotów do strzału i czekałem tylko na hokeistę.