Ruiny - dawne centrum miasta

Ostatnio zmieniony przez Deadpool dnia Nie 16:00, 28 Sie 2011, w całości zmieniany 3 razy

Miasto opustoszało. Kilka milionów ludzi, którzy aktualnie przebywali w tym miejscu jakby wyparowało. Co dziwniejsze, nad miastem zaczęła się unosić lekka mgła, co odrobinę zaczęło utrudniać widoczność. Wszystko działo się zbyt szybko, kiedy Declan McGrady był w drodze do swojego domu. Jeden z większych budynków, jakby bez konkretnej przyczyny, zawalił się na jego oczach, jak i wielu innych ludzi. Zaczęła się panika, jednak dalej sam Declan nic nie pamięta. Kiedy się obudził leżał pod samochodem, który by go zgniótł, gdyby nie to, że maska opierała się na niewysokim murze.

Ostatnio zmieniony przez Deadpool dnia Pią 18:56, 15 Lut 2008, w całości zmieniany 1 raz

Wyczołgał się szybko z pod samochodu, który mógł w każdej chwili na niego spaść. Rozejrzał się po mieście, które spowiła warstwa kurzu i dymu. Zaklął cicho, wstając i oglądając swój zdarty łokieć. Miasto wyglądało na wymarłe, jednak na ulicy stało mnóstwo samochodów, które tarasowały siebie nawzajem. Wpierw niepewnie, zaczął się rozglądać po okolicy, ostrożnie się poruszając.

Zbierając myśli dochodzisz do wniosku, że musiałeś mieć ogromnego farta, że udało ci się to przeżyć. Co jest jednak niepokojące, to fakt, że nigdzie nie widać żadnych ciał ludzi. Czujesz się przytłoczony przez otaczające cię zgliszcza. Na ulicy jest przeraźliwie cicho, słychać tylko czasem staczające się kamienie z gór piachu.

Brak żadnych ciał zaczynał go poważnie niepokoić, wyglądało to tak, jakby pozostał tu sam. Ponadto obawiał się, że wyjechanie tu żadnym samochodem nie będzie zbyt możliwe, musiał więc najlepiej wydostać się z miasta piechotą, co zajmie mu trochę czasu. Postanowił jednak zaryzykować.
-Słyszy mnie ktoś? - krzyknął, rozglądając się w około.

Krzyk odbijał się echem od budynków w okolicy, w odpowiedzi czego jakby mgła stała się bardziej uciążliwa. Utrudniało ci to jeszcze bardziej widoczność, a przez chwile mogłeś przysiąc, że nie jesteś tutaj sam, kiedy poczułeś lekki powiew wiatru po twojej prawej stronie.

Stał nieruchomo, tylko obrócił głowę, by spojrzeć co koło niego przebiegło. Czuł się co raz bardziej nieswojo, więc ruszył dalej, zwiększając tempo, by jak najszybciej kogoś znaleźć, lub wydostać się z miasta. Przez chwilę błądził we mgle, niemalże biegnąc.

Roberto Modigliani szukał ucieczki w Rannoc City, teraz nawet nie pamiętał, gdzie był jego środek transportu. Leżał w ciemności, przez chwilę nic nie widząc, kiedy wkrótce dostrzegł światło na końcu tunelu. Widocznie w tym miejscu zderzyła się masa samochodów, kiedy to wszystko się zaczęło. Drzwi jednego z aut poważnie blokowały Roberto rękę, nie pozwalając mu się ruszyć. Dalej światło z końca tunelu lekko oświetlało górę innych samochodów, które na siebie powpadały.

Ehh <westchnoł> ból przechodzący po całej ręce nie dawał mu spokoju.Ciekawość co sie stało na końcu tunelu oświetlało jego wyobrażnie że może jest tam jakiś żywy człowiek który pomoże mu wyjść z tej opresji..

Czując, że jest już daleko od tego miejsca, postanowił odetchnąć. Zauważył niedaleko tunel, gdzie było wiele samochodów. Była to jednak jedna z najszybszych dróg opuszczenia miasta, postanowił spróbować swojego szczęścia i wszedł do tunelu.

krzyczy na cały głos "Pomocy!!" przez ten krzyk gardło zaczęło go strasznie drapać i czuł przeszywający ból w ręce..Zauważa w oddali jakiegoś człowieka.Z nadzieja mimo bólu krzyczy dalej.."Pomocy!!TU!!"

Idąc przez tunel usłyszał czyjś krzyk o pomoc. Szybko ruszył biegiem, starając się po głosie znaleźć tego mężczyznę. Minął się wpierw z nim, przeskakując przez dwa samochody, kiedy następnie dostrzegł, że jest przygnieciony przez drzwi.
-Cholera - mruknął, podchodząc bliżej niego, samemu ledwo się wciskając za samochód - Nie mam pojęcia jak cię wydostać - dodał widząc rękę Roberto.

Westchnoł..Krążyły mu w głowie myśli że już tu zginie..Co zrobić? Może powinieneś rozejrzeć się tu trochę i znaleźć coś aby wydostać mnie stąd,długo nie wytrzymam. -powiedział.

Ostatnio zmieniony przez Rahamu dnia Pią 19:44, 15 Lut 2008, w całości zmieniany 1 raz

-Postaram się delikatnie odjechać - odparł, gdyż nic innego nie przychodziło mu teraz do głowy. Obszedł znów samochód, wchodząc drugą stronę na miejsce kierowcy.
-Odpalaj, cholerne gówno - warknął, widząc, że samochód nie chce odpalić (dajmy, ze kluczyki są w stacyjce). Po chwili jednak silnik ruszył i delikatnie odjęchał na bok, tak by drzwi 'puściły' rękę Roberto.

Ach..co za ulga, Bardzo ci dziękuje...Jestem twoim dłużnikiem, ale daj mi teraz trochę odpocząć i oswoić się z tą myślą że już nie jestem przygnieciony tym żelastwem. - powiedział i oparł sie o drzwi zgniecionego samochodu.